Pépito de kat, vertelt over zijn ervaring

Beste Mr. Tom,

Mijn naam is Pépito en ik ben 17 jaar oud. dat is al een mooie leeftijd voor een kat, maar het komt niet zonder wat probleempjes: mijn gewrichten zijn iets stijver, ik heb wat minder geduld met jongere katten, en ik ben natuurlijk iets trager.

Sinds een tijdje is het me beginnen opvallen, dat ik wat humeuriger, chagrijniger, banger en zelfs soms bijna agressief begon te worden. Zelf tegenover mijn menselijke metgezel, die mij adopteerde in 2001 en tegenover wie ik beloofde te vereren zonder grenzen. Daarbovenop, vergeet ik mezelf vaak in huis. Soms, ik geef toe, doe ik dat een beetje met opzet. De territoriums moeten afgebakend worden, omdat drie jaar geleden twee gemene katten hebben binnengedrongen. Het zijn straatkatten die springen, rennen, ruzie maken en zelfs uit mijn kommetje eten als ik niet goed oplet. Jaloers, ik? misschien... Ik moet toegeven dat die andere twee katten en een man ervoor zorgen dat mijn menselijke metgezel de aandacht moet verdelen. Ze heeft me hoe dan ook niet opgegeven, maar ik voel wel dat de jongere metgezellen haar meer doen lachen dan ik dat kan. Mijn mooie leeftijd is voorbij... Ik zou moeten opgeven.
Maar ik, ik zal niet opgeven! Dus ik miauw de hele nacht lang, tijdens maaltijden, ik ontlast mezelf op tassen, schoenen of gewoon op de vloer. Ik voorkom dat iemand kan slapen 's nachts. En overdag, DAN SLAAP IK. Ha ha!

Eerlijk gezegd, voel ik me niet zo goed in mijn vel. Ik ben bang en erg verstoord. Zo erg zelfs dat ik soms uren aan een stuk sta te draaien rond meubels, of in een kamer, of zelfs in de tuin als het mooi weer is. Al deze dingen storen me. Eigenlijk ben ik zelfs heel verdrietig.

Uitgeput en geïrriteerd door de slapeloze nachten en door mijn gebrul tijdens maaltijden, probeerden mijn mensen me te kalmeren door op me te roepen of me te straffen. Maar je verheft je stem niet tegenover een heilige Birmaan zoals ik.
Toen hebben ze me dat vreemde 'Rescue Night' geven, door het in mijn water te stoppen of in mijn voedsel te mengen. Zonder resultaten. Ze veranderden ook mijn voedsel, door me zachter en smakelijker eten te geven die wat makkelijker was voor mijn tanden. Geen resultaat!

Toen, op 2 juni, vertrokken ze op reis, en bleef ik alleen achter met die twee gemene straatkatten. Een buur kwam af en toe eens binnen om ons eten en drinken aan te vullen, en ons eens te vertroetelen. Dankzij het kattenluikje konden we zonder problemen binnen of buiten. Maar ik voelde mij eenzaam.

Ze kwamen eindelijk terug op 12 juni, mooi kleurtje, uitgerust en verlangend om ons terug te zien. Dat wordt altijd geapprecieerd. Mijn menselijke metgezel bekeek de stapels post die zich hadden opgestapeld tijdens hun afwezigheid, en vond een flesje die jij haar had toegestuurd. Ik begreep meteen dat ze voor mij bedoeld waren, toen ze me in mijn armen nam en de druppeltjes zachtjes in mijn mond toediende. Een beetje een speciale smaak... Ze probeerde het nogmaals enkele keren per dag. 6 maal om precies te zijn.
Een nieuwe rage misschien?
Niet echt; ze legde mij uit dat het product van de natuur kwam en dat het mij zou kalmeren. Daar hoopte ze toch op. Dus ik aanvaardde het en deed mee.

13 juni: Geen veranderingen, nog altijd bang. Ik miauw nog altijd lang tijdens de nacht, en ik baken mijn territorium af in de keuken.

14 juni: Ik heb eens gemiauwd deze nacht. Ik maak me wat boos uit principe of om iemand die tegen me praat te beantwoorden. Niet geplast deze keer.

15 juni: Rustige nacht. Ik stond op rond 7u. Ik miauwde een beetje, toen at ik een beetje, rustig, terwijl mijn menselijke metgezel haar ontbijt nam. Het viel mij op dat ik niet meer schrok toen ik benaderd werd. Op het vlak van plassen, is het perfect. De gemene katten: ik loop ze achterna als ze mij proberen te pesten. Dat is normaal.
Mijn schrik begint te stijgen naar de avond toe dus ik miauw en huil. Ik wil gewoon mijn menselijke metgezel dicht bij me voelen. Ze heeft het vaak heel druk, maar ik heb nood aan haar aandacht en dat ze me streelt. Al wat nodig was, is dat ze met mij in de zetel zat om naar de tweede helft van Frankrijk - Albanië te kijken, terwijl ik me kon opkrullen in haar schoot, in de warmte van haar dekentje. Super. 45 minuten plezier. Dankzij Didier Deschamps en het EK voetbal.

16 juni: Ik stond op om 5u30. Ik miauwde een beetje, niet te lang. De mensen gingen zelfs terug slapen tot rond 8u. Ik denk dat ze begrepen hebben, dat ik meestal miauw wanneer ik hongerig ben, en dat ik hongerig ben zodra ik opsta... Zie je het probleem?
Geen plasjes, zelfs niet met opzet... Maar ik apprecieerde het niet toen de stofzuiger ontketend werd en zichzelf een weg door het huis baande. Dus ik wachtte even in de tuin tot dit monster zijn werk had gedaan. Trouwens, heb wat boefjes uit de tuin verjaagt die in het gras aan het spelen waren. Routine.

17 juni: Stille nacht tot 7u30 toen ik mijn menselijke metgezel hoorde. Ze stond op, dus huilde ik om mijn ontbijt te claimen, wat ik makkelijk kreeg nadat de druppeltjes er op werden gedaan. Daarna, gedurende de dag, verliep alles sereen. Ik begon terug een 'Zen' kat te zijn. Ik slaap, eet, drink, denk, verdien een knuffel en de tijd gaat langzaam voorbij.

Dank je, meneer Tom. In minder dan een week, doe ik het echt veel beter. Mijn mensfamilie voelt zich daardoor ook beter. Ik moet toegeven dat ik hen slapeloze nachten bezorgde tot je hen de magische Bach bloesems toestuurde. Magisch... Alleen mensen denken dat. Ik, ervaren kat, weet wel hoe 'simpele dingen' voordelen kunnen brengen zonder ons te vergiftigen en dat ze ons onze verloren harmonie terug laten vinden. Over hun efficiëntie is er geen twijfel bij mij. Het moeilijkste is de mensen dat te laten begrijpen, zij die net de middelen hebben om er aan te geraken. De 'kenners' houden zich beter rustig met hun naalden die alleen op het eerste zicht helen. Toen mijn menselijke metgezel hulp zocht voor mijn problemen weigerden ze haar te helpen, en verplichtten ze haar mij mee te brengen voor proeven. Dankzij haar heb ik dat niet moeten doen. Kan je het je al inbeelden, ik, op mijn leeftijd, testen en proeven ondergaan? Natuurlijk, als de nood er is om het te rechtvaardigen, zeg ik geen nee, maar dat was niet het geval. Stel je voor dat ze allemaal irrelevante gezondheidsprobleempjes vonden, terwijl ik gewoon mijn rustige leventje leid.

Nog één iets: Zou je iets kunnen vinden om die twee gemene katten die sinds drie jaar mijn plaats in mijn kasteel opeisen iets maken, zodat ze uit mijn kommetje blijven? Het zou mij echt plezieren! Maar ik vrees dat je niets zal vinden voor deze respectloze gierigaards...
De jongere generaties hebben geen respect meer, meneer!

Ik wil je erg graag bedanken, en ik wens het allerbeste toe aan jou en je naasten (inclusief katten)

Pépito