Postvirale vermoeidheid

Sommige vermoeidheid is niet van voorbijgaande aard, namelijk postvirale vermoeidheid. Niet iedereen is bekend met dit soort vermoeidheid, waardoor vele patiënten vaak onnodig lang afzien van de gevolgen van dergelijke vermoeidheid. Postvirale vermoeidheid wordt ook wel eens chronische vermoeidheid genoemd, een term die velen bekend in de oren klinkt.

Wat is postvirale vermoeidheid?

Postvirale vermoeidheid is een andere term voor chronische vermoeidheid. De ziekte werd voor het eerst beschreven in 1934, omdat er toen een ware epidemie van dit ziektebeeld in Los Angeles heerste. Momenteel heerst er ook grote onenigheid over de precieze oorzaak van de postvirale vermoeidheid, maar momenteel denkt men dat een virale infectie de aandoening kan gaan veroorzaken.

De voornaamste oorzaak van een postvirale vermoeidheid zou een Coxsackie-B infectie zijn. Bij dit soort virale infectie gaat de postvirale vermoeidheid niet voorbij. Toch zijn er andere gevallen bekend van postvirale infectie die wel voorbijgaan. Dergelijke gevallen van postvirale vermoeidheid worden dan weer veroorzaakt door een andere soort virale infectie.

Door het aanwezig blijven van de virale infectie in het lichaam na een Coxsackie-B infectie, krijgt de patiënt last van een constant grieperig gevoel. Dit gaat samen met de postvirale vermoeidheid en wordt bijgevolg ook het chronisch vermoeidheidssyndroom genoemd.

Hoe wordt postvirale vermoeidheid behandeld?

Zoals eerder vermeldt, zijn er gevallen van postvirale vermoeidheid die van voorbijgaande aard zijn. Hierdoor kan het chronisch vermoeidheidssyndroom, een postvirale vermoeidheid die niet voorbijgaat, pas na zes maanden kan worden vastgesteld.

Omdat de precieze oorzaak van postvirale vermoeidheid nog niet is vastgesteld, bestaat de behandeling uit het onderdrukken van de symptomen. Het merendeel van de patiënten heeft last van vermoeidheid, spierpijnen, concentratie- en geheugenproblemen tot zelfs angstproblemen. Hierdoor is de behandeling van postvirale vermoeidheid meestal op deze problemen afgesteld. Natuurlijk kunnen nog andere symptomen voorkomen bij postvirale vermoeidheid. In deze gevallen wordt de behandeling ingesteld op de specifieke noden van de patiënt.

De behandeling van postvirale vermoeidheid is ingesteld op het slecht functioneren van het immuunsysteem op een virale infectie met gevolgen voor het metabolisme. In het eerste stadium wordt het aangeraden veel te rusten. Dit omdat de patiënt in het begin van de postvirale vermoeidheid niet veel heeft gerust en zodoende is rust zeker aangewezen.

Bij postvirale vermoeidheid wordt er echter geen gebruik gemaakt van antivirale middelen. Dit omdat de middelen geen effect blijken te hebben bij patiënten. Dit kan te maken hebben met het feit dat er nog steeds geen efficiënt middel is gevonden tegen het Coxsackie-virus. Ook het verbeteren van het immuunsysteem door allerhande injecties bleek tot nu toe zonder resultaat.

Totdat de precieze oorzaak van postvirale vermoeidheid wordt gevonden, kan er nog geen definitieve behandeling worden gegeven. Gelukkig kan er tegenwoordig heel wat worden gedaan om de symptomen van een postvirale vermoeidheid te onderdrukken, zoals het gebruik van hydrotherapie en fysiotherapie.

Voor patiënten met postvirale vermoeidheid wordt tegenwoordig ook gebruik gemaakt van cognitieve gedragstherapie, en deze heeft al vele successen geboekt op het gebied van het aanpakken en onderdrukken van postvirale vermoeidheid symptomen. Natuurlijk hangt de behandeling van postvirale vermoeidheid heel sterk af van de patiënt.